فضل کاتب گوید: خدمت امام صادق صلوات الله علیه بودم که نامه ابو مسلم خراسانى براى ایشان آمد.
حضرت به او فرمود: نامه تو جواب ندارد از نزد ما بیرون شو.
ما شروع کردیم با یکدیگر آهسته سخن گفتن.
حضرت
صلوات الله علیه فرمود: اى فضل چه سخنى آهسته با هم میگوئید؟ همانا خداى
عز و جل براى شتاب بندگان شتاب نمیکند، و براستى که از جاکندن کوهى از جاى
خویش آسانتر است از واژگون کردن حکومتى که عمرش بآخر نرسیده، سپس فرمود:
همانا فلان پسر فلان تا به هفتمین فرزند فلان (یعنى عباس) رسید (یعنى اینها
به خلافت رسند).
عرض کردم: قربانت گردم، پس چه نشانه اى میان ما و شما است؟
حضرت
صلوات الله علیه فرمود: اى فضل از جاى خود حرکت نکن تا سفیانى خروج کند، و
چون سفیانى خروج کرد بسوى ما روآورید و سه بار این کلام را تکرار کرد و
این(خروج سفیانی) از نشانه هاى حتمى (ظهور حضرت قائم صلوات الله علیه)
است.
لَا تَبْرَحِ الْأَرْضَ:
عَنِ الْفَضْلِ الْکَاتِبِ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الإمام الصادق صلوات الله علیه فَأَتَاهُ کِتَابُ أَبِی مُسْلِمٍ.
فَقَالَ: لَیْسَ لِکِتَابِکَ جَوَابٌ اخْرُجْ عَنَّا.
فَجَعَلْنَا یُسَارُّ بَعْضُنَا بَعْضاً.
فَقَالَ أَیَّ شَیْ ءٍ تُسَارُّونَ یَا فَضْلُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ ذِکْرُهُ لَا یَعْجَلُ لِعَجَلَةِ الْعِبَادِ وَلَإِزَالَةُ جَبَلٍ عَنْ مَوْضِعِهِ أَیْسَرُ مِنْ زَوَالِ مُلْکٍ لَمْ یَنْقَضِ أَجَلُهُ ثُمَّ قَالَ إِنَّ فُلَانَ بْنَ فُلَانٍ حَتَّى بَلَغَ السَّابِعَ مِنْ وُلْدِ فُلَانٍ.
قُلْتُ فَمَا الْعَلَامَةُ فِیمَا بَیْنَنَا وَ بَیْنَکَ جُعِلْتُ فِدَاکَ؟
قَالَ لَا تَبْرَحِ الْأَرْضَ یَا فَضْلُ حَتَّى یَخْرُجَ السُّفْیَانِیُّ فَإِذَا خَرَجَ السُّفْیَانِیُّ فَأَجِیبُوا إِلَیْنَا یَقُولُهَا ثَلَاثاً وَ هُوَ مِنَ الْمَحْتُومِ.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 8، ص: 274
