ابو حمزه ثمالى و او از امام صادق صلوات الله علیه نقل کرده، وى گفت: من در مکّه بودم (... در اثناء حدیثش گفت):
فدایت شوم مى بینم اصحابمان را که تربت حائر را براى استشفاء اخذ مى کنند، آیا اینکه مى گویند در این تربت شفاء هست درست است؟
وى گفت: امام صلوات الله علیه فرمودند:
استشفاء
مى جویند به تربتى که از قبر تا رأس چهار میلى قرار گرفته و شفاء حاصل مى
شود و همچنین است قبر جدّم رسول خدا صلوات اللَّه علیه و آله و نیز همین
طور است تربت قبر حضرات امام حسن و على بن الحسین و محمّد بن على صلوات
الله علیهم، پس از تربت این قبور مطهّره اخذ کن که شفاء است براى هر دردى و
حافظ است از آنچه خوف و هراسى دارى و هیچ داروئى معادل آن نبوده مگر دعاء.
و باید توجّه داشت اگر فسادى در این تربت دیده مى شود و احیانا تاثیرى ندارد این فساد ناشى از سه چیز است:
الف: آنچه با آنها مخلوط مى گردد (مراد ظروفى است که تربت ها را در آنها مى ریزند)
ب: کسانى که با این تربت استشفاء مى جویند اعتقاد و یقینشان به حصول شفاء اندک مى باشد.
ولى
آنان که یقین کامل دارند که در صورت معالجه با آن شفاء بر ایشان حاصل مى
شود و آن را بکار بردند به اذن خدا معالجه شده و این تربت آنها را از
داروهاى دیگر مستغنى مى نماید.
ج: شیاطین و جن هائى هستند از اهل کفر که
تربت را مسح نموده و بدین ترتیب آن را فاسد مى کنند این موجودات به چیزى
مرور نکرده مگر آنکه آن را مى بویند و بواسطه استشمام اثر تربت را مى برند.
شیاطین
و جن هاى اهل کفر بر بنى آدم حسد برده و این تربت را مسح نموده و بوى آن
را از بین مى برند و اساسا تربت از حائر خارج نمى شود مگر آنکه جماعتى از
این شیاطین و جن ها که تعدادشان قابل احصاء نیست آماده اند براى اینکه تربت
را اگر چه در دست صاحبش هست مسح نموده و اثرش را زائل کنند و اینکه بیرون
حائر هستند و نمى توانند به درون آن نفوذ کنند بخاطر وجود فرشتگان در حائر
مى باشد.
و اگر تربتى سالم بوده و از تماس شیاطین و جن ها در امان مانده
باشد مسلما احدى با آن معالجه نکرده مگر آنکه همان دم بهبودى برایش حاصل
مى شود، بنا بر این اگر مى خواهى تربت سالم بماند وقتى اخذش نمودى پنهانش
کن و زیاد اسم خداوند متعال را بر آن بخوان و بدم.
خبر رسیده که برخى از
کسانى که تربت را اخذ نموده اند آن را مورد استحفاف قرار داده حتى پاره اى
از ایشان آن را در توبره و علف دان شتر و قاطر و درازگوش یا در ظرف طعام
انداخته و یا با دست هاى آلوده به طعام و غذا آن را مسح نموده و یا آن را
در خورجین مى نهند و با این حال چگونه با آن شفاء حاصل شود؟!
چنانچه
قلبى که در آن یقین و اعتقاد به تاثیر تربت نیست و صاحبش به آنچه مصلحت و
صلاح خودش در آن است استحفاف مى ورزد اثر و عمل تربت را قطعا فاسد مى
نماید.
((هَلْ فِی ذَلِکَ شَیْ ءٌ مِمَّا یَقُولُونَ مِنَ الشِّفَاءِ؟))
عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الإمام الصادق صلوات الله علیه قَالَ:
کُنْتُ بِمَکَّةَ وَذَکَرَ فِی حَدِیثِهِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی رَأَیْتُ أَصْحَابَنَا یَأْخُذُونَ مِنْ طِینِ الْحَائِرِ لَیَسْتَشْفُونَ [یَسْتَشْفُون] بِهِ، هَلْ فِی ذَلِکَ شَیْ ءٌ مِمَّا یَقُولُونَ مِنَ الشِّفَاءِ؟
قَالَ قَالَ یُسْتَشْفَى بِمَا بَیْنَهُ وَبَیْنَ الْقَبْرِ عَلَى رَأْسِ أَرْبَعَةِ أَمْیَالٍ وَکَذَلِکَ قَبْرُ جَدِّی رَسُولِ اللَّهِ صلوات الله علیه وآله وَکَذَلِکَ طِینُ قَبْرِ الْحَسَنِ وَعَلِیٍّ وَمُحَمَّدٍ صلوات الله علیهم فَخُذْ مِنْهَا فَإِنَّهَا شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ سُقْمٍ وَجُنَّةٌ مِمَّا تَخَافُ وَلَا یَعْدِلُهَا شَیْ ءٌ مِنَ الْأَشْیَاءِ الَّتِی یُسْتَشْفَى بِهَا إِلَّا الدُّعَاءُ.
وَإِنَّمَا یُفْسِدُهَا مَا یُخَالِطُهَا مِنْ أَوْعِیَتِهَا وَقِلَّةُ الْیَقِینِ لِمَنْ یُعَالِجُ بِهَا فَأَمَّا مَنْ أَیْقَنَ أَنَّهَا لَهُ شِفَاءٌ إِذَا یُعَالِجُ بِهَا کَفَتْهُ بِإِذْنِ اللَّهِ مِنْ غَیْرِهَا مِمَّا یُعَالَجُ بِهِ وَیُفْسِدُهَا الشَّیَاطِینُ وَالْجِنُّ مِنْ أَهْلِ الْکُفْرِ مِنْهُمْ یَتَمَسَّحُونَ بِهَا وَمَا تَمُرُّ بِشَیْ ءٍ إِلَّا شَمَّهَا.
وَأَمَّا الشَّیَاطِینُ وَکُفَّارُ الْجِنِّ فَإِنَّهُمْ یَحْسُدُونَ بَنِی آدَمَ عَلَیْهَا فَیَتَمَسَّحُونَ بِهَا لِیَذْهَبَ عَامَّةُ طِیبِهَا وَلَا یُخْرَجُ الطِّینُ مِنَ الْحَائِرِ إِلَّا وَقَدِ اسْتَعَدَّ لَهُ مَا لَا یُحْصَى مِنْهُمْ وَأَنَّهُ لَفِی یَدِ صَاحِبِهَا وَهُمْ یَتَمَسَّحُونَ بِهَا وَلَا یَقْدِرُونَ مَعَ الْمَلَائِکَةِ أَنْ یَدْخُلُوا الْحَائِرَ.
وَلَوْ کَانَ مِنَ التُّرْبَةِ شَیْ ءٌ یَسْلَمُ مَا عُولِجَ بِهِ أَحَدٌ إِلَّا بَرَأَ مِنْ سَاعَتِهِ فَإِذَا أَخَذْتَهَا فَاکْتُمْهَا وَأَکْثِرْ عَلَیْهَا مِنْ ذِکْرِ اللَّهِ تَعَالَى وَقَدْ بَلَغَنِی أَنَّ بَعْضَ مَنْ یَأْخُذُ مِنَ التُّرْبَةِ شَیْئاً یَسْتَخِفُّ بِهِ حَتَّى إِنَّ بَعْضَهُمْ لَیَطْرَحُهَا فِی مِخْلَاةِ الْبَغْلِ وَالْحِمَارِ وَفِی وِعَاءِ الطَّعَامِ وَمَا یُمْسَحُ بِهِ الْأَیْدِی مِنَ الطَّعَامِ وَالْخُرْجِ وَالْجُوَالِقِ فَکَیْفَ یَسْتَشْفِی بِهِ مَنْ هَذَا حَالُهُ عِنْدَهُ وَلَکِنَّ الْقَلْبَ الَّذِی لَیْسَ فِیهِ یَقِینٌ مِنَ الْمُسْتَخِفِّ بِمَا فِیهِ صَلَاحُهُ یُفْسِدُ عَلَیْهِ عَمَلَهُ.
کامل الزیارات، النص، ص: 280
