بَابُ الدُّعَاءِ لِلدَّیْنِ
عن ولِیدِ بْنِ صَبِیحٍ قَالَ:
شَکَوْتُ إِلَى الإمام الصادق صلوات الله علیه دَیْناً لِی عَلَى أُنَاسٍ.
فَقَالَ صلوات الله علیه قُل:
اللَّهُمَّ لَحْظَةً مِنْ لَحَظَاتِکَ تَیَسَّرْ عَلَى غُرَمَائِی بِهَا الْقَضَاءَ وَتَیَسَّرْ لِی بِهَا الِاقْتِضَاءَ إِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج2، ص: 554
ولید بن صبیح گوید: به امام صادق صلوات الله علیه از قرضی که از من بگردن مردمى است (و من از آنها طلبکارم و نمیتوانند یا نمیخواهند بدهند) شکایت بردم فرمود: بگو:
«اللَّهُمَّ لَحْظَةً مِنْ لَحَظَاتِکَ تَیَسَّرْ عَلَى غُرَمَائِی بِهَا الْقَضَاءَ وَتَیَسَّرْ لِی بِهَا الِاقْتِضَاءَ إِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ»
(یعنى بار خدایا نظرى فرما که بدهکاران من توان پرداخت یابند و من توان دریافت، تو بر هر چیز توانائى).
عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَن الإمام الصادق صلوات الله علیه قَالَ: أَتَى النَّبِیَّ صلوات الله علیه وآله رَجُلٌ فَقَالَ یَا نَبِیَّ اللَّهِ الْغَالِبُ عَلَیَّ الدَّیْنُ وَوَسْوَسَةُ الصَّدْرِ.
فَقَالَ لَهُ النَّبِیُّ صلوات الله علیه وآله قُلْ:
تَوَکَّلْتُ عَلَى الْحَیِّ الَّذِی لا یَمُوتُ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ صَاحِبَةً وَلَا وَلَداً وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَلَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَکَبِّرْهُ تَکْبِیراً.
قَالَ فَصَبَرَ الرَّجُلُ مَا شَاءَ اللَّهُ ثُمَّ مَرَّ عَلَى النَّبِیِّ صلوات الله علیه وآله فَهَتَفَ بِهِ فَقَالَ مَا صَنَعْتَ فَقَالَ أَدْمَنْتُ مَا قُلْتَ لِی یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَضَى اللَّهُ دَیْنِی وَأَذْهَبَ وَسْوَسَةَ صَدْرِی.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج2، ص: 554
امام صادق صلوات الله علیه فرمود: مردى خدمت رسول خدا (صلوات الله علیه وآله) آمده عرضکرد: اى پیغمبر خدا قرض و وسوسه در دل بر من غالب گشته (دستورى براى رفع هر دو بمن بدهید) پس پیغمبر (صلوات الله علیه وآله) باو فرمود: بگو:
« تَوَکَّلْتُ عَلَى الْحَیِّ الَّذِی لا یَمُوتُ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ صَاحِبَةً وَلَا وَلَداً وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَلَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَکَبِّرْهُ تَکْبِیراً»
امام صادق صلوات الله علیه فرمود: مدتى از این جریان گذشت، پس روزى آن مرد بر پیغمبر (صلوات الله علیه وآله) گذر کرد آن حضرت او را صدا زد و فرمود: چه کردى؟
عرض کرد: اى رسول خدا آنچه به من فرمودى به آن ادامه دادم و خدا دین مرا ادا کرد و وسوسه خاطرم را نیز از بین برد.
عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ عَن الإمام الصادق صلوات الله علیه قَالَ:
جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِیِّ صلوات الله علیه وآله فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ قَدْ لَقِیتُ شِدَّةً مِنْ وَسْوَسَةِ الصَّدْرِ وَأَنَا رَجُلٌ مَدِینٌ مُعِیلٌ مُحْوِجٌ فَقَالَ لَهُ کَرِّرْ هَذِهِ الْکَلِمَاتِ:
تَوَکَّلْتُ عَلَى الْحَیِّ الَّذِی لا یَمُوتُ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ صَاحِبَةً وَلَا وَلَداً وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَلَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَکَبِّرْهُ تَکْبِیراً.
فَلَمْ یَلْبَثْ أَنْ جَاءَهُ فَقَالَ أَذْهَبَ اللَّهُ عَنِّی وَسْوَسَةَ صَدْرِی وَ قَضَى عَنِّی دَیْنِی وَ وَسَّعَ عَلَیَّ رِزْقِی.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج2، ص: 555
امام صادق صلوات الله علیه فرمود: مردى نزد پیغمبر (صلوات الله علیه وآله) آمده عرض کرد: اى رسول خدا من از وسوسه خاطر سختى کشیده ام، و مردى عیالوار و بدهکار و نیازمند هستم، پیغمبر (صلوات الله علیه وآله) به او فرمود: این کلمات را بسیار بگو:
«تَوَکَّلْتُ عَلَى الْحَیِّ الَّذِی لا یَمُوتُ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ صَاحِبَةً وَلَا وَلَداً وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَلَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَکَبِّرْهُ تَکْبِیراً»
پس زمانى نگذشت که آن مرد نزد آن حضرت آمده عرضکرد: خداوند وسوسه خاطرم را برطرف کرد و بدهى و قرضم را ادا فرمود و روزیم را فراوان ساخت.
