سکونى می گوید:
مولای ما حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه فرمودند:
حضرت رسول خدا صلوات الله علیه و آله فرمودند:
هر
کس نعمت بر او آشکار گشت (و متنعم به نعمت های الهى شد) باید زیاد ذکر
«الحمد لله» را بگوید، و هر کس اندوه و غمش بسیار شد استغفار کند، و هر کس
فقر و پریشانى بر او فشار آورد زیاد بگوید:
«لا حول و لا قوة الا باللَّه العلى العظیم» که فقر را از او دور سازد.
و فرمود: رسول خدا صلوات الله علیه و آله (چند روزى) مردى از انصار را ندید، پس از او پرسید: چه چیز تو را از ما پنهان کرده بود؟
عرض
کرد: فقر و طول کشیدن بیماری، رسول خدا صلوات الله علیه و آله باو فرمود:
آیا کلامى به تو نیاموزم که چون آن را بگوئى ندارى و بیمارى از تو دور
گردد؟
عرض کرد: آری اى رسول خدا.
حضرت فرمود: چون صبح و شام کنى بگو:
«لَا
حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ
تَوَکَّلْتُ عَلَى الْحَیِّ الَّذِی لا یَمُوتُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ
الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ وَلَداً وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ
وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ کَبِّرْهُ تَکْبِیراً»
آن مرد گوید: سه روز بیشتر این ذکر را نگفتم تا اینکه ندارى و بیمارى از من دور گردید.
عَنِ السَّکُونِیِّ عَن مولانا الإمام جعفر الصادق صلوات الله علیه قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلوات الله علیه و آله:
مَنْ ظَهَرَتْ عَلَیْهِ النِّعْمَةُ فَلْیُکْثِرْ ذِکْرَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ مَنْ کَثُرَتْ هُمُومُهُ فَعَلَیْهِ بِالاسْتِغْفَارِ وَ مَنْ أَلَحَّ عَلَیْهِ الْفَقْرُ فَلْیُکْثِرْ مِنْ قَوْلِ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ یَنْفِی عَنْهُ الْفَقْرَ.
وَ قَالَ فَقَدَ النَّبِیُّ صلوات الله علیه و آله رَجُلًا مِنَ الْأَنْصَارِ فَقَالَ مَا غَیَّبَکَ عَنَّا فَقَالَ: الْفَقْرُ یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ طُولُ السُّقْمِ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ صلوات الله علیه و آله أَ لَا أُعَلِّمُکَ کَلَاماً إِذَا قُلْتَهُ ذَهَبَ عَنْکَ الْفَقْرُ وَ السُّقْمُ؟
فَقَالَ: بَلَى یَا رَسُولَ اللَّهِ.
فَقَالَ: إِذَا أَصْبَحْتَ وَ أَمْسَیْتَ فَقُلْ: لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ تَوَکَّلْتُ عَلَى الْحَیِّ الَّذِی لا یَمُوتُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ وَلَداً وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ کَبِّرْهُ تَکْبِیراً.
فَقَالَ الرَّجُلُ: فَوَ اللَّهِ مَا قُلْتُهُ إِلَّا ثَلَاثَةَ أَیَّامٍ حَتَّى ذَهَبَ عَنِّی الْفَقْرُ وَ السُّقْمُ.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج8، ص: 93
