هر چه امام زمان صلوات الله علیه بخواهد بهترین است، از او بخواه تا برایت دعا کند.
إِسْحَاقُ قَالَ حَدَّثَنِی أَبُو هَاشِمٍ الْجَعْفَرِیُّ قَالَ: شَکَوْتُ إِلَى أَبِی مُحَمَّدٍ العسکری صلوات الله علیه ضِیقَ الْحَبْسِ وَکَتَلَ الْقَیْدِ فَکَتَبَ إِلَیَّ:
أَنْتَ تُصَلِّی الْیَوْمَ الظُّهْرَ فِی مَنْزِلِکَ.
فَأُخْرِجْتُ فِی وَقْتِ الظُّهْرِ فَصَلَّیْتُ فِی مَنْزِلِی کَمَا قَالَ صلوات الله علیه وَکُنْتُ مُضَیَّقاً فَأَرَدْتُ أَنْ أَطْلُبَ مِنْهُ دَنَانِیرَ فِی الْکِتَابِ فَاسْتَحْیَیْتُ فَلَمَّا صِرْتُ إِلَى مَنْزِلِی وَجَّهَ إِلَیَّ بِمِائَةِ دِینَارٍ وَکَتَبَ إِلَیَّ:
إِذَا کَانَتْ لَکَ حَاجَةٌ فَلَا تَسْتَحْیِ وَلَا تَحْتَشِمْ وَ اطْلُبْهَا فَإِنَّکَ تَرَى مَا تُحِبُّ إِنْ شَاءَ اللَّهُ.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 1، ص: 508
ابو هاشم جعفرى می گوید: از تنگى زندان و فشار کند و زنجیر به امام حسن عسکرى صلوات الله علیه شکایت کردم، به من نوشت:
«تو امروز، نماز ظهر را در منزلت میگزارى» هنگام ظهر بود که بیرون آمدم و چنان که فرموده بود، نمازم را در منزلم گزاردم، و نیز در تنگى زندگى بودم و میخواستم در نامه از آن حضرت تقاضاى پول کنم، خجالت کشیدم، چون به منزلم رسیدم، صد دینار برایم فرستاد و در نامه نوشته بود:
هر گاه احتیاج داشتى شرم مدار و پروا مکن، بخواه که طبق میلت خواهى دید ان شاء اللَّه.
و تابلویی با نام امام زمان صلوات الله علیه در اطاقت بگذار، تا هر بار که آن را می بینی به یادش بیفتی.
... و سپاسگذار لحظه هایی باش که به یاد او هستی.
عَنْ أَبِی خَالِدٍ الْکَابُلِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ مولانا الإمام الباقر صلوات الله علیه: عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِی أَنْزَلْنا.
فَقَالَ صلوات الله علیه: یَا أَبَا خَالِدٍ النُّورُ وَ اللَّهِ الْأَئِمَّةُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صلوات الله علیهم إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَ هُمْ وَ اللَّهِ نُورُ اللَّهِ الَّذِی أَنْزَلَ وَ هُمْ وَ اللَّهِ نُورُ اللَّهِ فِی السَّمَاوَاتِ وَ فِی الْأَرْضِ وَ اللَّهِ یَا أَبَا خَالِدٍ لَنُورُ الْإِمَامِ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ أَنْوَرُ مِنَ الشَّمْسِ الْمُضِیئَةِ بِالنَّهَارِ وَ هُمْ وَ اللَّهِ یُنَوِّرُونَ قُلُوبَ الْمُؤْمِنِینَ وَ یَحْجُبُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ نُورَهُمْ عَمَّنْ یَشَاءُ فَتُظْلِمُ قُلُوبُهُمْ وَ اللَّهِ یَا أَبَا خَالِدٍ لَا یُحِبُّنَا عَبْدٌ وَ یَتَوَلَّانَا حَتَّى یُطَهِّرَ اللَّهُ قَلْبَهُ وَ لَا یُطَهِّرُ اللَّهُ قَلْبَ عَبْدٍ حَتَّى یُسَلِّمَ لَنَا وَ یَکُونَ سِلْماً لَنَا فَإِذَا کَانَ سِلْماً لَنَا سَلَّمَهُ اللَّهُ مِنْ شَدِیدِ الْحِسَابِ وَ آمَنَهُ مِنْ فَزَعِ یَوْمِ الْقِیَامَةِ الْأَکْبَرِ.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 1، ص: 194
ابو خالد کابلى می گوید:
از مولای ما حضرت امام محمد باقر صلوات الله علیه درباره این سخن خداوند متعال پرسیدم: «به خدا و رسولش و نورى که فرستاده ایم ایمان آورید».
فرمود: اى ابا خالد به خدا سوگند که مقصود از نور، ائمه از آل محمد صلوات الله علیهم تا روز قیامت می باشند، به خدا قسم که ایشانند همان نور خداوند که نازل گردیده اند، به خدا قسم که ایشانند نور خدا در آسمانها و زمین، به خدا قسم اى ابا خالد، نور امام در قلب مؤمنین از نور خورشید تابان در روز، روشن تر است، به خدا قسم که ائمه قلب های مؤمنین را نورانی می کنند و خدا از هر کس بخواهد نور ایشان را پنهان کند پس دل آنها تاریک می گردد، به خدا سوگند اى ابا خالد بنده اى ما را دوست ندارد و از ما پیروى نمی کند تا اینکه خدا قلبش را پاکیزه کرده باشد و خدا قلب بنده اى را پاکیزه نمی کند تا اینکه با ما خالص شده باشد و آشتى کرده باشد (یک رنگ شده باشد و سازگار) و چون با ما سازش کرد خدا از حساب سخت نگاهش می دارد و از هراس بزرگ روز قیامت ایمنش می سازد.