مولای ما حضرت امام علی بن الحسین صلوات الله علیهما به یکی از یاران خویش فرمود:

براى درخواست فرزند از خداوند این دعا را بخوان (و با این کلمات از خدا فرزند بخواه): «ربّ لا تذرنی فردا و أنت خیر الوارثین، و اجعل لی من لدنک ولیا یرثنی فی حیاتی و یستغفر لی بعد موتی و اجعله لی خلقا سویّا، و لا تجعل للشّیطان فیه نصیبا، اللّهمّ إنّی أستغفرک و اتوب إلیک إنّک أنت الغفور الرّحیم»

«بار الها مرا تنها مگذار و تو بهترین وارثانى، پروردگارا مرا فرزند از جانب خود عطا فرما تا در حیات من ولىّ من باشد و پس از مرگم برایم آمرزش طلبد، و خداوندا او را از هر جهت کامل و سالم گردان، و شیطان را در انعقاد نطفه اش دخالتى مده، بار الها من از تو پوزش مى طلبم و بسوى تو بازمى گردم چرا که تو خود آمرزنده و مهربانى».

هفتاد بار این دعا را تکرار کن زیرا هر کس آن را بسیار بخواند هر چه از مال و فرزند و خیر دنیا و آخرت از خداوند طلب کند خداى تعالى وى را نصیب گرداند، چون خود در قرآن می فرماید:

اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کانَ غَفَّارا؛ یُرْسِلِ السَّماءَ عَلَیْکُمْ مِدْراراً، وَ یُمْدِدْکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ  وَ یَجْعَلْ لَکُمْ جَنَّاتٍ وَ یَجْعَلْ لَکُمْ أَنْهاراً»؛از پروردگار خویش آمرزش بطلبید که او بسیار آمرزنده است؛ تا بارانهای پربرکت آسمان را پی در پی بر شما فرستد، و شما را با اموال و فرزندان فراوان کمک کند و باغهای سرسبز و نهرهای جاری در اختیارتان قرار دهد.

قَالَ مولانا الإمام عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ صلوات الله علیهما لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ: قُلْ فِی طَلَبِ الْوَلَدِ:

«رَبِّ لا تَذَرْنِی فَرْداً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْوارِثِینَ  وَ اجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا یَرِثُنِی فِی حَیَاتِی وَ یَسْتَغْفِرُ لِی بَعْدَ مَوْتِی وَ اجْعَلْهُ لِی خَلْقاً سَوِیّاً  وَ لَا تَجْعَلْ لِلشَّیْطَانِ فِیهِ نَصِیباً، اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَغْفِرُکَ وَ أَتُوبُ إِلَیْکَ إِنَّکَ أَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ»، سَبْعِینَ مَرَّةً، فَإِنَّهُ مَنْ أَکْثَرَ مِنْ هَذَا الْقَوْلِ رَزَقَهُ اللَّهُ تَعَالَى مَا تَمَنَّى مِنْ مَالٍ وَ وَلَدٍ وَ مِنْ خَیْرِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ فَإِنَّهُ یَقُولُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کانَ غَفَّاراً یُرْسِلِ السَّماءَ عَلَیْکُمْ مِدْراراً وَ یُمْدِدْکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ یَجْعَلْ لَکُمْ جَنَّاتٍ وَ یَجْعَلْ لَکُمْ أَنْهارا.

من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص: 474

 

عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّیْمَرِیِّ قَالَ: تَزَوَّجْتُ ابْنَةَ جَعْفَرِ بْنِ مَحْمُودٍ الْکَاتِبِ فَأَحْبَبْتُهَا حُبّاً لَمْ یُحِبَّ أَحَدٌ أَحَداً مِثْلَهُ وَ أَبْطَأَ عَلَیَّ الْوَلَدُ فَصِرْتُ إِلَى الإمام علی الهادی صلوات الله علیه فَذَکَرْتُ ذَلِکَ لَهُ فَتَبَسَّمَ وَ قَالَ اتَّخِذْ خَاتَماً فَصُّهُ فَیْرُوزَجٌ وَ اکْتُبْ عَلَیْهِ: رَبِّ لا تَذَرْنِی فَرْداً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْوارِثِینَ؛ قَالَ: فَفَعَلْتُ ذَلِکَ فَمَا أَتَى عَلَیَّ حَوْلٌ حَتَّى رُزِقْتُ مِنْهَا وَلَداً ذَکَراً.

تفسیر نور الثقلین، ج 3، ص: 456

على بن محمد صیمرى کاتب گوید: «با دختر جعفر بن محمد کاتب ازدواج کردم و او را بسیار دوست داشتم، اما از این ازدواج فرزندى نصیبم نشد. به سراغ حضرت امام علی الهادی صلوات الله علیه رفتم و داستان خود را براى ایشان باز گفتم.

 ایشان تبسّم نمود و فرمود: انگشترى فراهم کن که نگینش فیروزه باشد و بر آن بنویس: «رَبِّ لا تَذَرْنى فَرْداً وَأنْتَ خَیْرُ الْوارِثینَ». صیمرى می گوید: به دستور حضرت عمل کردم، یک سال نگذشت که از آن همسر پسرى روزى ام شد.»

 

عَنِ الْحَارِثِ النَّصْرِیِّ قَالَ: قُلْتُ للإمام جعفر الصّادق صلوات الله علیه إِنِّی مِنْ أَهْلِ بَیْتٍ قَدِ انْقَرَضُوا وَ لَیْسَ لِی وَلَدٌ قَالَ ادْعُ وَ أَنْتَ سَاجِدٌ: رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا یَرِثُنِی رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعاءِ رَبِّ لا تَذَرْنِی فَرْداً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْوارِثِینَ.

قَالَ: فَفَعَلْتُ فَوُلِدَ لِی عَلِیٌّ وَ الْحُسَیْنُ.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 6، ص: 8

حارث نصرى می گوید: به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه عرض کردم: من از خاندانى هستم که منقرض شده اند و من نیز فرزندى ندارم.

فرمود: در سجده چنین دعا کن: « رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیّاً یَرِثُنِی رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعَاءِ، رَبِّ لاَ تَذَرْنِی فَرْداً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْوَارِثِینَ ».

حارث می گوید: طبق دستور امام صلوات الله علیه عمل کردم، دو فرزند به نام على و حسین برایم متولّد شدند.

 

عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ قَالَ: شَکَا الْأَبْرَشُ الْکَلْبِیُّ إِلَى الإمام محمد الباقر صلوات الله علیه أَنَّهُ لَا یُولَدُ لَهُ فَقَالَ لَهُ عَلِّمْنِی شَیْئاً.

قَالَ صلوات الله علیه: اسْتَغْفِرِ اللَّهَ فِی کُلِّ یَوْمٍ أَوْ فِی کُلِّ لَیْلَةٍ مِائَةَ مَرَّةٍ فَإِنَّ اللَّهَ یَقُولُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کانَ غَفَّاراً إِلَى قَوْلِهِ: وَ یُمْدِدْکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 6، ص: 8

راوى می گوید: اَبرش کلبى نزد حضرت امام محمد باقر صلوات الله علیه گلایه نمود که صاحب فرزند نمى شود و گفت: چیزى به من بیاموز.

فرمود: در هر روز و هر شب صد مرتبه استغفار کن؛ زیرا خداوند مى فرماید: از پروردگار خود آمرزش بخواهید، او بسیار آمرزنده است، تا آنجا که فرمود: و شما را با اموال و فرزندان یارى می نماید».

 

عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قَالَ الإمام جعفر الصّادق صلوات الله علیه إِذَا أَبْطَأَ عَلَى أَحَدِکُمُ الْوَلَدُ فَلْیَقُلِ: اللَّهُمَّ لا تَذَرْنِی فَرْداً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْوارِثِینَ وَحِیداً وَحْشاً فَیَقْصُرَ شُکْرِی عَنْ تَفَکُّرِی بَلْ هَبْ لِی عَاقِبَةَ صِدْقٍ ذُکُوراً وَ إِنَاثاً آنَسُ بِهِمْ مِنَ الْوَحْشَةِ وَ أَسْکُنُ إِلَیْهِمْ مِنَ الْوَحْدَةِ وَ أَشْکُرُکَ عِنْدَ تَمَامِ النِّعْمَةِ یَا وَهَّابُ یَا عَظِیمُ یَا مُعَظَّمُ  ثُمَّ أَعْطِنِی فِی کُلِّ عَافِیَةٍ شُکْراً حَتَّى تُبَلِّغَنِی مِنْهَا  رِضْوَانَکَ فِی صِدْقِ الْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ وَفَاءٍ بِالْعَهْدِ.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 6، ص: 7

ابو بصیر می گوید: حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه فرمود:

هر گاه فرزنددار شدن یکى از شما به تأخیر افتد بایستى این گونه بگوید:

« اللَّهُمَّ لاَ تَذَرْنِی فَرْداً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْوَارِثِینَ وَحِیداً وَحْشاً فَیَقْصُرَ شُکْرِی عَنْ تَفَکُّرِی بَلْ هَبْ لِی عَاقِبَةَ صِدْقٍ ذُکُوراً وَ إِنَاثاً آنَسُ بِهِمْ مِنَ الْوَحْشَةِ وَ أَسْکُنُ إِلَیْهِمْ مِنَ الْوَحْدَةِ وَ أَشْکُرُکَ عِنْدَ تَمَامِ النِّعْمَةِ یَا وَهَّابُ یَا عَظِیمُ یَا مُعَظَّمُ ثُمَّ أَعْطِنِی فِی کُلِّ عَافِیَةٍ شُکْراً حَتَّى تُبَلِّغَنِی مِنْهَا رِضْوَانَکَ فِی صِدْقِ الْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ وَفَاءٍ بِالْعَهْدِ ».

 

عَنْ سَعِیدِ بْنِ یَسَارٍ قَالَ: قَالَ رَجُلٌ للإمام جعفر الصّادق صلوات الله علیه لَا یُولَدُ لِی فَقَالَ اسْتَغْفِرْ رَبَّکَ فِی السَّحَرِ مِائَةَ مَرَّةٍ فَإِنْ نَسِیتَهُ فَاقْضِهِ.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 6، ص: 9

سعید بن یسار می گوید: مردى به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه عرض کرد: من فرزند دار نمى شوم.

فرمود: هنگام سحر صد مرتبه استغفار کن. اگر روزى آن را فراموش کردى قضایش را به جا آور.

 

عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عن الإمام جعفر الصّادق صلوات الله علیه أَنَّهُ شَکَا إِلَیْهِ رَجُلٌ أَنَّهُ لَا یُولَدُ لَهُ، فَقَالَ لَهُ الإمام جعفر الصّادق صلوات الله علیه: إِذَا جَامَعْتَ فَقُلِ: اللَّهُمَّ إِنَّکَ إِنْ رَزَقْتَنِی ذَکَراً سَمَّیْتُهُ مُحَمَّداً قَالَ فَفَعَلَ ذَلِکَ فَرُزِقَ.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 6، ص: 9

راوى می گوید: مردى به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه شکایت کرد که فرزند دار نمى شود.

امام صلوات الله علیه به او فرمود: هنگامى که مى خواهى آمیزش کنى بگو: « اللهمّ إنّک إن رزقتنی ذکراً سمّیته محمّداً»؛ «خدایا ! اگر پسرى به من روزى کنى او را محمد نامیدم».

آن شخص چنین نمود و صاحب فرزند شد.

 

عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ قَالَ: أَتَتْ عَلَیَّ سِتُّونَ سَنَةً لَا یُولَدُ لِی فَحَجَجْتُ فَدَخَلْتُ عَلَى الإمام جعفر الصّادق صلوات الله علیه فَشَکَوْتُ إِلَیْهِ ذَلِکَ.

 فَقَالَ لِی: أَ وَ لَمْ یُولَدْ لَکَ؟

قُلْتُ: لَا.

قَالَ: إِذَا قَدِمْتَ الْعِرَاقَ فَتَزَوَّجِ امْرَأَةً وَ لَا عَلَیْکَ أَنْ تَکُونَ سَوْءَاءَ.

قَالَ: قُلْتُ: وَ مَا السَّوْءَاءُ؟

 قَالَ: امْرَأَةٌ فِیهَا قُبْحٌ فَإِنَّهُنَّ أَکْثَرُ أَوْلَاداً وَ ادْعُ بِهَذَا الدُّعَاءِ فَإِنِّی أَرْجُو أَنْ یَرْزُقَکَ اللَّهُ ذُکُوراً وَ إِنَاثاً وَ الدُّعَاءُ:

اللَّهُمَّ لا تَذَرْنِی فَرْداً وَحِیداً وَحْشاً فَیَقْصُرَ شُکْرِی عَنْ تَفَکُّرِی بَلْ هَبْ لِی أُنْساً وَ عَاقِبَةَ صِدْقٍ ذُکُوراً وَ إِنَاثاً أَسْکُنُ إِلَیْهِمْ مِنَ الْوَحْشَةِ وَ آنَسُ بِهِمْ مِنَ الْوَحْدَةِ وَ أَشْکُرُکَ عَلَى تَمَامِ النِّعْمَةِ یَا وَهَّابُ یَا عَظِیمُ یَا مُعْطِی أَعْطِنِی فِی کُلِّ عَاقِبَةٍ خَیْراً  حَتَّى تُبَلِّغَنِی مُنْتَهَى رِضَاکَ عَنِّی فِی صِدْقِ الْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ وَفَاءِ الْعَهْدِ.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 6، ص: 9

ابو عبیده می گوید:

شصت سال از عمرم گذشت و فرزند دار نشدم. سالى به حج رفتم. پس از آن خدمت حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه شرف یاب شدم و به حضرتش از بى فرزندى گلایه کردم.

فرمود: آیا براى تو فرزندى متولّد نمى شود؟

عرض کردم: نه.

فرمود: هنگامى که وارد عراق شدى با زنى ازدواج کن و برایت مهم نباشد که آن زن « سوآء » باشد.

عرض کردم: « سوآء » چیست؟

فرمود: زنى زشت روست؛ زیرا آنها بیشتر فرزند مى آورند و با این دعا، خدا را بخوان.

من امیدوارم که خداوند پسران و دخترانى به تو ارزانى کند، دعا چنین است:

«اللَّهُمَّ لاَ تَذَرْنِی فَرْداً وَحِیداً وَحْشاً فَیَقْصُرَ شُکْرِی عَنْ تَفَکُّرِی بَلْ هَبْ لِی أُنْساً وَ عَاقِبَةَ صِدْقٍ ذُکُوراً وَ إِنَاثاً أَسْکُنُ إِلَیْهِمْ مِنَ الْوَحْشَةِ وَ آنَسُ بِهِمْ مِنَ الْوَحْدَةِ وَ أَشْکُرُکَ عَلَى تَمَامِ النِّعْمَةِ یَا وَهَّابُ یَا عَظِیمُ یَا مُعْطِی أَعْطِنِی فِی کُلِّ عَاقِبَةٍ خَیْراً حَتَّى تُبَلِّغَنِی مُنْتَهَى رِضَاکَ عَنِّی فِی صِدْقِ الْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ وَفَاءِ الْعَهْدِ».

 

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ رَاشِدٍ قَالَ حَدَّثَنِی هِشَامُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ أَنَّهُ شَکَا إِلَى الإمام موسی الکاظم صلوات الله علیه سُقْمَهُ وَ أَنَّهُ لَا یُولَدُ لَهُ فَأَمَرَهُ أَنْ یَرْفَعَ صَوْتَهُ بِالْأَذَانِ فِی مَنْزِلِهِ قَالَ فَفَعَلْتُ فَأَذْهَبَ اللَّهُ عَنِّی سُقْمِی وَ کَثُرَ وُلْدِی.

قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ رَاشِدٍ: وَ کُنْتُ دَائِمَ الْعِلَّةِ مَا أَنْفَکُّ مِنْهَا فِی نَفْسِی وَ جَمَاعَةِ خَدَمِی وَ عِیَالِی حَتَّى إِنِّی کُنْتُ أَبْقَى وَحْدِی وَ مَا لِی أَحَدٌ یَخْدُمُنِی فَلَمَّا سَمِعْتُ ذَلِکَ مِنْ هِشَامٍ عَمِلْتُ بِهِ فَأَذْهَبَ اللَّهُ عَنِّی وَ عَنْ عِیَالِیَ الْعِلَلَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 6، ص: 10

محمّد بن راشد می گوید:

هشام بن ابراهیم به من گفت: از بیمارى خودم به حضرت امام کاظم صلوات الله علیه شکوه کردم و این که فرزند دار نمى شوم.

امام صلوات الله علیه به من دستور داد که در خانه با صداى بلند اذان بگویم.

هشام بن ابراهیم می گوید: من به دستور امام صلوات الله علیه عمل نمودم. خداوند بیمارى مرا از بین برد و فرزندانم زیاد شدند.

محمّد بن راشد می گوید: من همیشه بیمار بودم؛ به طورى که هیچ گاه بیمارى از من و همه خدمت کارانم و خانواده ام جدا نمى شد؛ تا جایى که من تنها ماندم و کسى را نداشتم از من پرستارى نماید. هنگامى که این قضیه را از هشام شنیدم، به آن عمل نمودم. خداوند بیمارى ها را از من و خانواده ام برد و سپاس از آنِ خداست.

 

عَنْ أَبِی جَمِیلَةَ عن الإمام جعفر الصّادق صلوات الله علیه قَالَ: قَالَ لَهُ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ خُرَاسَانَ بِالرَّبَذَةِ: جُعِلْتُ فِدَاکَ لَمْ أُرْزَقْ وَلَداً.

فَقَالَ لَهُ: إِذَا رَجَعْتَ إِلَى بِلَادِکَ وَ أَرَدْتَ أَنْ تَأْتِیَ أَهْلَکَ فَاقْرَأْ إِذَا أَرَدْتَ ذَلِکَ: وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنادى  فِی الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ  إِلَى ثَلَاثِ آیَاتٍ، فَإِنَّکَ سَتُرْزَقُ وَلَداً إِنْ شَاءَ اللَّهُ.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 6، ص: 10

ابو جمیله می گوید: مردى خراسانى در منطقه ربذه به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه عرض کرد:

فدایت شوم، من فرزند دار نمى شوم.

امام صلوات الله علیه به او فرمود: هنگامى که به وطن خود برگشتى و خواستى با همسرت آمیزش کنى، این  آیه ها را بخوان: «وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنادى فِی الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلاّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظّالِمِینَ، فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنینَ، وَ زَکَرِیَّا إِذْ نادى‏ رَبَّهُ رَبِّ لا تَذَرْنی‏ فَرْداً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْوارِثینَ، فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ وَهَبْنا لَهُ یَحْیى‏ وَ أَصْلَحْنا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ کانُوا یُسارِعُونَ فِی الْخَیْراتِ وَ یَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ کانُوا لَنا خاشِعینَ».

إن شاء اللّه  به زودى فرزندى روزى تو خواهد شد.

 

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَمْرٍو قَالَ: لَمْ یُولَدْ لِی شَیْ ءٌ قَطُّ وَ خَرَجْتُ إِلَى مَکَّةَ وَ مَا لِی وَلَدٌ فَلَقِیَنِی إِنْسَانٌ فَبَشَّرَنِی بِغُلَامٍ فَمَضَیْتُ وَ دَخَلْتُ عَلَى الإمام موسی الکاظم صلوات الله علیه بِالْمَدِینَةِ فَلَمَّا صِرْتُ بَیْنَ یَدَیْهِ قَالَ لِی کَیْفَ أَنْتَ وَ کَیْفَ وَلَدُکَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ خَرَجْتُ وَ مَا لِی وَلَدٌ فَلَقِیَنِی جَارٌ لِی فَقَالَ لِی قَدْ وُلِدَ لَکَ غُلَامٌ فَتَبَسَّمَ ثُمَّ قَالَ سَمَّیْتَهُ قُلْتُ لَا قَالَ سَمِّهِ عَلِیّاً فَإِنَّ أَبِی کَانَ إِذَا أَبْطَأَتْ عَلَیْهِ جَارِیَةٌ مِنْ جَوَارِیهِ قَالَ لَهَا یَا فُلَانَةُ انْوِی عَلِیّاً فَلَا تَلْبَثُ أَنْ تَحْمِلَ فَتَلِدَ غُلَاماً.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 6، ص: 10

محمّد بن عمرو می گوید: من هیچ گاه فرزند دار نمى شوم. سالى به مکّه رفتم در حالى که فرزندى نداشتم، شخصى مرا به داشتنِ پسرى مژده داد. من از کنار او گذشتم و در مدینه خدمت حضرت امام کاظم صلوات الله علیه شرف یاب شدم.

هنگامى که مقابل امام صلوات الله علیه قرار گرفتم به من فرمود: چطورى؟ فرزندت در چه حالى است؟

عرض کردم: فدایتان گردم ! من از شهرم خارج شدم در حالى که فرزندى نداشتم.

همسایه ام مرا دید و به من گفت: « پسرى برایت متولّد شده است ».

امام صلوات الله علیه تبسّمى کرد سپس فرمود: آیا برایش اسم گذاشته اى؟

عرض کردم: نه.

فرمود: او را « على » نام گذار؛ زیرا هنگامى که یکى از کنیزان پدرم فرزند دار نمى شد به او مى فرمود: فلانى ! نام على را نیّت کن.

مدّتى نمى گذشت که کنیز حامله مى شد و پسرى مى زایید.

 

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عن الإمام محمد الباقر صلوات الله علیه قَالَ: إِذَا أَرَدْتَ الْوَلَدَ فَقُلْ عِنْدَ الْجِمَاعِ: اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی وَلَداً وَ اجْعَلْهُ تَقِیّاً لَیْسَ فِی خَلْقِهِ زِیَادَةٌ وَ لَا نُقْصَانٌ وَ اجْعَلْ عَاقِبَتَهُ إِلَى خَیْرٍ.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 6، ص: 10

محمّد بن مسلم می گوید: حضرت امام محمد باقر صلوات الله علیه فرمود:

هنگامى که خواستى فرزند دار شوى نمودى، در موقع آمیزش بگو:

«اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی وَلَداً وَ اجْعَلْهُ تَقِیّاً لَیْسَ فِی خَلْقِهِ زِیَادَةٌ وَ لاَ نُقْصَانٌ وَ اجْعَلْ عَاقِبَتَهُ إِلَى خَیْرٍ».