امام زین العابدین صلوات الله علیه دیه جنین را در مراحل مختلف آن به این صورت بیان مى کند:
اگر نطفه باشد، بیست دینار... و اگر بیرون ریزد در حالى که علقه شده است، چهل دینار... و اگر بیرون انداخته شود در حالى که مضغه (= قطعه گوشتى) شده است، شصت دینار... واگر سقط شود در حالى که خلقى کامل گردیده و استخوان و گوشت روییده و جوارحش منظّم شده و روح عقل در آن دمیده شده، دیه کامل بر او هست.
جمعه, ۷ ارديبهشت ۱۳۹۷، ۰۴:۲۵ ب.ظ
امام باقر صلوات الله علیه در مورد شروع خلقت انسان در این دنیا مى فرماید:
همانا خداوند متعال وقتى بخواهد نطفه اى را خلق کند و در رحم قرار دهد که در صلب آدم از آن میثاق گرفته شده است یا آنچه براى خدا درباره آن بدا رخ داده است، مرد را براى نزدیکى، تحریک مى کند و به رحم وحى مى کند که باب خویش را باز کن تا خلق و قضاى نافذ و قَدَرَم وارد شود. پس رحم باز مى شود و نطفه وارد آن مى شود و چهل روز در آن در تردّد است. بعد چهل روز، به صورت خون بسته مى شود و چهل روز دیگر به صورت قطعه گوشتى مى شود و پس از آن، گوشتى مى شود که در آن رگهایى به صورت شبکه جریان پیدا کرده است.
آن گاه خداوند دو فرشته تصویرگر مى فرستد که کارشان تصویر چیزى است که خدا مى خواهد. پس آنها از ناحیه دهان زن وارد شکم مى شوند و به رحم مى رسند؛ در حالى که روح قدیمى در آنجاست که در صلبهاى مردان و رحمهاى زنان جارى گردیده است. پس در آن روح حیات و بقا را مى دمند.
11) خلقت انسان در عالم ذرّ دلیل جواز عزل (پیشگیرى از آبستنى و این که انسان نطفه خود را در خارج رحم بریزد.)
امام صادق صلوات الله علیه مى فرماید: على بن حسین صلوات الله علیهما- مانعى براى عزل نمى دید و این آیه را مى خواند («و آن هنگام که خداوند از پشت فرزندان آدم نطفهها را بیرون کشید و اعتراف گرفت که آیا من پروردگار شما هستم؟ و آنان گفتند: آرى، تو پروردگار مائى»).
خداوند عزّوجلّ مى فرماید:
یا أَیُّها النّاسُ إِنْ کُنْتُمْ فِی رَیْبٍ مِنَ البَعْثِ فَإِنّا خَلَقْناکُمْ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِنْ مُضْغَةٍ مُخَلَّقَةٍ وَغَیْرِ مُخَلَّقَةٍ.الحج 5
اى مردم، اگر از زنده شدن پس از مرگ در شکّ هستید، پس ما شما را از خاک آفریدیم، سپس از نطفه، آن گاه از خون بسته و سپس از قطعه گوشتِ خلق شده و غیر خلق شده.
ظاهر آیه شریفه دلالت دارد که انسان ابتدا از خاک خلق شده است؛ یعنى خلقت اوّلى همه انسانها از خاک است. در خلق بعدى، خداوند آنها را از نطفه، علقه و مضغه - که خون بسته شده است - ایجاد مى کند. این خون بسته شده یا مخلّقه است یا غیر مخلّقه. یعنى یا سابقه خلقتى به عنوان یک انسان داشته است یا نه.
شنبه, ۴ دی ۱۳۹۵، ۰۶:۱۳ ق.ظ
عَنْ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ الإمام الباقر صلوات الله علیه قَالَ:
کَیْفَ سُمِّیَتِ الْجُمُعَةُ؟
قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَمَعَ فِیهَا خَلْقَهُ لِوَلَایَةِ مُحَمَّدٍ وَ وَصِیِّهِ فِی الْمِیثَاقِ فَسَمَّاهُ یَوْمَ الْجُمُعَةِ لِجَمْعِهِ فِیهِ خَلْقَهُ.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج3، ص: 415
ابوبصیر مى گوید: به امام صادق صلوات الله علیه عرض کردم:
آیا مؤمنین در روز قیامت خدا را خواهند دید؟
فرمود: آرى؛ پیش از روز قیامت هم او را دیده اند.
گفتم: چه وقت؟
فرمود:
آن گاه که به آنها گفت: «آیا من پروردگارتان نیستم؟ گفتند: «آرى». سپس
حضرت مقداری سکوت کرد، بعد فرمود: همانا مؤمنین در دنیا پیش از قیامت هم
خداوند را مى بینند، آیا در این هنگام که هستى او را ندیدى؟
ابوبصیر گفت: به حضرت عرض کردم: فدایت شوم این مطلب را از شما نقل کنم؟
داودبن کثیر رقّى مى گوید: به امام صادق صلوات الله علیه عرض کردم:
معناى سلام بر رسول خدا صلوات الله علیه وآله چیست؟
حضرت
فرمود: خداوند متعال آن گاه که پیامبر و وصیّش، دختر و دو پسر او و همه
امامان را خلق کرد و شیعیان آنها را آفرید، از آنها پیمان گرفت که صبر کنند
و همدیگر را تحمّل کنند و با همدیگر در ارتباط باشند و تقواى الهى پیشه
کنند، و در مقابل به آنها وعده داد که زمین مبارک و حرم امن را تسلیم آنها
کند و بیت المعمور را برایشان بیاورد و سقف افراشته (تمام آسمانها و عرش یا
برکات آسمان) را به آنها بنمایاند و ایشان را از
دوشنبه, ۸ شهریور ۱۳۹۵، ۱۱:۰۵ ق.ظ
امام صادق صلوات الله علیه مى فرماید: همانا بعضى از قریش به رسول خدا
صلوات الله علیه وآله گفتند: به چه چیزى بر پیامران سبقت گرفتى، در حالى که
بعد از همه آنها مبعوث شدى و آخر آنها هستى؟
حضرت فرمود: من اوّلین کسى بودم که به پروردگارم ایمان آوردم و اولین کسى بودم که خدا را اجابت کردم؛ آن گاه که خداوند میثاق پیامبران را مى گرفت و آنها را بر خودشان گواه مى گرفت: «آیا من پروردگار شما نیستم گفتند: آرى.» پس من اوّلین پیامبرى بودم که گفت: «بلى». پس من در اقرار به خدا بر آنان سبقت گرفتم.
حضرت فرمود: من اوّلین کسى بودم که به پروردگارم ایمان آوردم و اولین کسى بودم که خدا را اجابت کردم؛ آن گاه که خداوند میثاق پیامبران را مى گرفت و آنها را بر خودشان گواه مى گرفت: «آیا من پروردگار شما نیستم گفتند: آرى.» پس من اوّلین پیامبرى بودم که گفت: «بلى». پس من در اقرار به خدا بر آنان سبقت گرفتم.
امام صادق صلوات الله علیه فرمود:
اگر قائم خروج کند مردم انکارش مى کنند. او به سوى آنها باز مى گردد؛ در حالى که جوانى کامل است. با او نمى ماند مگر مؤمنى که خداوند عزّوجلّ پیمان او را در ذرّ اوّل گرفته است.
از امام صادق صلوات الله علیه درباره این سخن خداوند سؤال کردم: «هذا نَذِیرٌ مِنَ النُّذُرِ الْأُولى»، حضرت فرمود: وقتی که خداوند تبارک و تعالی در عالم ذر خلق را به صورت ذرّات کوچک آفرید آنها را در صف هایی نگاه داشت و حضرت محمد صلوات الله علیه و آله را برانگیخت و گروهی به
زراره و حمران از امام باقر و امام صادق صلوات الله علیهما نقل مى کنند که فرمودند:
همانا خداوند خلق را آفرید درحالى که سایه هایى بودند. پس رسول خویش محمّد صلوات الله علیه وآله را فرستاد، پس برخى از آنها به او ایمان آوردند و برخى تکذیب کردند. آن گاه او را در خلقى دیگر مبعوث کرد. پس آنان که در خلق قبل ایمان آورده بودند،
این آیه «فطرى بودن معرفت خدا» را می رساند و فطرى بودن دین و معرفت به معناى همراه بودن دین و معرفت خدا با خلقت انسان است و چون یکى از مراحل مهم شکل گیرى و خلقت کامل انسان عالم ذرّ است، پس به یقین، مى توان گفت یکى از جاهایى که انسان معرفت خدا را در آنجا دریافت کرده، عالم ذرّ است و آن معرفت همراه با شکل گیرى مرحله خاص از خلقت انسان بوده است. به همین جهت است که ائمّه صلوات الله علیهم در روایات، فطرت الهى را با معرفت در عالم میثاق پیوند زده اند.
در حدیثى از امام باقر صلوات الله علیه نقل شده است که حضرتش فرمود:
همانا خداوند عزّوجلّ آن گاه که فرزندان آدم صلوات الله علیه را از پشت او بیرون آورد تا از آنها بر ربوبیّت خویش و نبوّت پیامبرانش پیمان بگیرد، نخستین پیامبرى که بر نبوّتش پیمان گرفته شد، محمّد بن عبداللَّه صلوات الله علیه وآله بود. آن گاه خداوند عزّوجلّ به آدم صلوات الله علیه فرمود:
