این آیه «فطرى بودن معرفت خدا» را می رساند و فطرى بودن دین و معرفت به معناى همراه بودن دین و معرفت خدا با خلقت انسان است و چون یکى از مراحل مهم شکل گیرى و خلقت کامل انسان عالم ذرّ است، پس به یقین، مى توان گفت یکى از جاهایى که انسان معرفت خدا را در آنجا دریافت کرده، عالم ذرّ است و آن معرفت همراه با شکل گیرى مرحله خاص از خلقت انسان بوده است. به همین جهت است که ائمّه صلوات الله علیهم در روایات، فطرت الهى را با معرفت در عالم میثاق پیوند زده اند.