زراره و حمران از امام باقر و امام صادق صلوات الله علیهما نقل مى کنند که فرمودند:
همانا خداوند خلق را آفرید درحالى که سایه هایى بودند. پس رسول خویش محمّد صلوات الله علیه وآله را فرستاد، پس برخى از آنها به او ایمان آوردند و برخى تکذیب کردند. آن گاه او را در خلقى دیگر مبعوث کرد. پس آنان که در خلق قبل ایمان آورده بودند،
از ابى سعید قماط، وى مى گوید:
عبد اللَّه ابى یعفور گفت: از امام صادق صلوات الله علیه شنیدم که به شخصى از دوستانش فرمودند:
فلانى به زیارت قبر ابى عبد اللَّه الحسین صلوات الله علیه مى روى؟
آن شخص گفت: بلى من هر سه سال یا دو سال یک مرتبه به زیارتش مى روم.
حضرت در حالى که صورتشان زرد شده بود فرمودند:
عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ عن الإمام السجاد صلوات الله علیه قَالَ:
وَاللَّهِ لَقَضَاءُ حَاجَتِهِ أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ مِنْ صِیَامِ شَهْرَیْنِ مُتَتَابِعَیْنِ بِاعْتِکَافِهِمَا فِی الشَّهْرِ الْحَرَامِ.
ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، النص، ص: 146
امام سجاد صلوات الله علیه فرمود: به خدا سوگند که برآوردن نیاز برادرم نزد من از دو ماه روزه و اعتکاف پى در پى در ماه حرام خوشتر است.
از ابى هارون مکفوف، وى مى گوید:
بر امام صادق صلوات الله علیه وارد شدم، حضرت به من فرمودند:
برایم شعر بخوان، پس براى آن حضرت شعر خواندم.
حضرت
فرمودند: نه، آن طور که در جمع خودتان مى خوانى و به همان نحو که در کنار
قبر آن حضرت (امام حسین صلوات الله علیه) مرثیه مى خوانى، بخوان:
ابو هارون مى گوید: پس شعر ذیل را براى آن حضرت خواندم:
امرر على جدث الحسین فقل لاعظمه الزّکیّة
این آیه «فطرى بودن معرفت خدا» را می رساند و فطرى بودن دین و معرفت به معناى همراه بودن دین و معرفت خدا با خلقت انسان است و چون یکى از مراحل مهم شکل گیرى و خلقت کامل انسان عالم ذرّ است، پس به یقین، مى توان گفت یکى از جاهایى که انسان معرفت خدا را در آنجا دریافت کرده، عالم ذرّ است و آن معرفت همراه با شکل گیرى مرحله خاص از خلقت انسان بوده است. به همین جهت است که ائمّه صلوات الله علیهم در روایات، فطرت الهى را با معرفت در عالم میثاق پیوند زده اند.
در حدیثى از امام باقر صلوات الله علیه نقل شده است که حضرتش فرمود:
همانا خداوند عزّوجلّ آن گاه که فرزندان آدم صلوات الله علیه را از پشت او بیرون آورد تا از آنها بر ربوبیّت خویش و نبوّت پیامبرانش پیمان بگیرد، نخستین پیامبرى که بر نبوّتش پیمان گرفته شد، محمّد بن عبداللَّه صلوات الله علیه وآله بود. آن گاه خداوند عزّوجلّ به آدم صلوات الله علیه فرمود:
سماعة بن مهران بر مولا و آقای ما حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه وارد گردید، حضرت پرسید: ای سماعه بدترین مردم نزد مردم کیست؟ عرض کرد: اى پسر رسول خدا بدترین مردم مائیم.
سماعة
گفت چنان حضرت خشمگین شد که چهرهى مبارکش سرخ شد سپس در حالتى که تکیه
کرده بود بی درنگ دو زانو نشست و فرمود: ای سماعه بدترین مردم نزد مردم چه
کسانی اند؟
کُونُوا دُعَاةً لِلنَّاسِ بِغَیْرِ أَلْسِنَتِکُمْ:
عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ قَالَ قَالَ الإمام الصادق صلوات الله علیه کُونُوا دُعَاةً لِلنَّاسِ بِغَیْرِ أَلْسِنَتِکُمْ لِیَرَوْا مِنْکُمُ الْوَرَعَ وَالِاجْتِهَادَ وَالصَّلَاةَ وَالْخَیْرَ فَإِنَّ ذَلِکَ دَاعِیَةٌ.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج2، ص: 78
امام صادق صلوات الله علیه فرمود: با غیر زبان خویش مردم را (به مذهب خود) دعوت کنید، مردم باید ورع و کوشش و نماز و خیر شما را ببینند، اینها خود دعوت کننده هستند.
ابو حمزه ثمالى و او از امام صادق صلوات الله علیه نقل کرده، وى گفت: من در مکّه بودم (... در اثناء حدیثش گفت):
فدایت شوم مى بینم اصحابمان را که تربت حائر را براى استشفاء اخذ مى کنند، آیا اینکه مى گویند در این تربت شفاء هست درست است؟
مفضل می گوید:
آل محمد صلوات الله علیهم را وسیله نان خوردن خود نسازید زیرا از امام صادق صلوات الله علیه شنیدم که فرمود:
«مردم در مورد ما به سه دسته اند:
گروهى
دوستدار مایند و منتظر قائم ما هستند تا از دنیاى ما نصیب برند، به عقیده
ما قایلند و سخن ما را حفظ کرده اند ولى از عمل ما کوتاهى می ورزند که
خداوند ایشان را به دوزخ خواهد برد.
الْکِتَابُ الْعَتِیقُ، قَالَ أَخْبَرَنِی السَّیِّدُ الْأَجَلُّ عَبْدُ الْحَمِیدِ بْنُ فَخَّارِ بْنِ مَعَدٍّ الْعَلَوِیُّ الْحُسَیْنِیُّ الْحَائِرِیُّ فِی سَنَةِ سِتٍّ وَ سَبْعِینَ وَ سِتِّمِائَةٍ قَالَ أَخْبَرَنِی وَالِدِی عَنْ تَاجِ الدِّینِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ الدَّرْبِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْبَحْرَانِیِّ الشَّیْبَانِیِّ عَنْ أَبِی مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِسْمَاعِیلَ
از ابى سعید، از حسین بن ثویر بن أبى فاخته و یونس بن ظبیان و ابى سلمه سرّاج و مفضّل بن عمر جملگى گفتند:
شنیدیم امام صادق صلوات الله علیه مى فرمودند:
هنگامى
که حضرت حسین بن على صلوات الله علیهما به شهادت رسیدند آسمان هاى هفتگانه
و طبقات هفت گانه زمین و آنچه در آنها و بین آنها بود و تمام موجودات و
جنبنده گان بر روى آنها و بهشت و دوزخ و بالأخره کلیّه اشیائى که پروردگار
ما آنها را آفریده و موجودات مرئى و نامرئى همه بر آن حضرت گریستند.
